مهتاب شب های بی ماه

نشسته ام روبروی کتابخانه کودکیدست در دست دزیره افکندمو پا در رکاب سه تفنگداراسکاول شین را کنار هری پاتر نشاندمو کتابهای ر. اعتمادی را پشت همه کتابهامیروم به دورانی دوردوران کتابهای تابستانی زیر نور ما مهتاب شب های بی ماه...

مرا دست در دست باران بخوانمرا پر ز شوق وصالت بخوانمرا چون سواری به دام خیالمرا غرق در بوسه هایت بخوان...مرا تا ژرف بالا ببرمرا جان دیگر ببخشمرا دست در دست باد بهارمرا ز جوش و خروشت معنا ببخش...مرا چون مهتاب شب های بی ماه...

می گویم درد کشیدیم ... میگویم با درد قد کشیدیم ...

 

نگاهم میکند ... با چشمان نافذ قهوه ای رنگ ...

می گویم نیمه گم شده ام را پیدا کردم، ولی مرا گم کرد

لبخند مبهمی میزند ...موهایم را باز می کند...

مطمئن میشوم باز هم گمم خواهد کرد ...

 

مهتاب شب های بی ماه...

سی سالگی که می گذرد

دیگر از پنجره سرک نمیکشم که ببینم سر زندگی بهار را

سی سالگی که رد می شود

دیگر میبرم  میرهم  میترسم از مردم

سی سالگی که رد می شود

دیگر میبینم ساعت شنی عمر

که با چه شتابی شن می پاشد بر شن

سی سالگی که رد می شود 

تنهایی می شود عادت هر روز

هز لجظه

سی سالگی که رد می شود

می شوم یک نقاب بر چهزه

با چند تار موی سپید

با چند چروک دور لب

با چند ارزوی بر باد رفته

مهتاب شب های بی ماه...

من در حمله پروانه ها بی دفاعمهیچ کس هجوم بی تعداد پروانه ها را تهاجم ندانستدرست مانند عشق که شبیخونش را هرگز اعلام یک نبرد ندانستمجنگی بین من و اینده و آوارگانی که پی غنیمت اندجنگی که در انتهای خود تا مهتاب شب های بی ماه...